ماییم ونوای بینوایی...بسم الله اگرحریف مایی

علی بحرینی: در موسیقی پاپ ایران، تعداد خواننده‌هایی که به لطف داشتن موقعیت مناسب بتوان آنها را فارغ از آثارشان بررسی کرد، انگشت‌شمار است. بنیامین بهادری یکی از همین نمونه‌های معدود است. بنیامین و چند نفر دیگر تنها خواننده‌هایی هستند که خودشان از معروف‌ترین آهنگ‌هایشان مطرح‌تر هستند و به خاطر داشتن موقعیت ویژه، حتی اگر یک دهه هم آثار ضعیفی منتشر کنند، همچنان توجه‌برانگیز باقی می‌مانند و قابل حذف نیستند.

به نظرم «بنیامین94» (از اینجا دموی قطعات را بشنوید و در صورت تمایل این اثر را خریداری دیجیتال و قانونی دانلود کنید) برای شخصیت هنری بنیامین هیچ افزونی خاصی ندارد. آلبومی که در آن رگه‌هایی از متفاوت بودن شنیده می‌شود؛ اما بنیامین انگار از یاد برده که حرکت‌های متفاوت غالباً با شکست مواجه می‌شوند، نه با پیروزی. ترجیح دادن ملودی به هر چیز دیگر و کم‌رنگ کردن نقش ترانه از آشکارترین اشکالات آلبومی هستند که هرگز نمی‌توان درخشش خواننده‌اش در اواخر سال84 با آلبوم «بنیامین 85» را انکار کرد. خیلی از کسانی که از همان روزها تحت تأثیر مُدل بنیامین قرار گرفتند، امروز نسبت به خودِ او کارهای موفق‌تری منتشر می‌کنند. پس خودش کجاست؟